Verre van mooi.

Op een afstand was alles beter. Zo scheen ik het allemaal te ervaren.
In de toekomst komt alles goed. Vroeger was alles beter. Dat meisje verderop zag er ook beter uit tot ze dichterbij kwam.
De toekomst is beter, omdat ik geloof dat ik die nog kan veranderen.
Het verleden was een mooie tijd, omdat ik alleen de mooie dingen heb onthouden.
Dat meisje was op een afstand zo mooi, omdat ik op een grotere afstand niet in staat ben om de imperfecties te zien.

Alles wat dichtbij is, is daarom ook minder goed in mijn optiek. Ik sta op een afstand waarbij mijn aandacht kan afdwalen naar wat mankeert. Over morgen kan ik nog zeggen waar het mis kan gaan en over gisteren kan ik je nog vertellen waar het mis is gegaan. Vergroot ik de afstand dan kan ik van vorige week alleen nog herinneren wat ik voor moois heb gedaan. Kijk ik verder in de toekomst dan vertel ik je over jovialiteit op de planning. Hoe groter de afstand, hoe makkelijker om te kijken naar wat goed is. Dat meisje dat steeds dichterbij komt blijkt ineens toch niet zo’n gladde huid te hebben, niet zulke lange wimpers, niet zulke volle lippen.
Dat is het probleem van het heden. Het is een meisje dat op een afstand zo mooi was en van dichtbij het niet leek te zijn. Tot ze je passeert en je bij het nastaren inziet dat ze nog best een lekker achterwerk heeft. Dat is dan ook wat je aan haar onthoudt, want op een afstand wordt alles beter.
Toen ze verderop in je gezichtsveld verscheen was dat het ook wat opviel. Dat was dan ook waar je naar uit keek. Of een ander uiterlijk kenmerk. Maakt niet uit ook. Het was pas toen ze dichterbij kwam dat je op andere dingen ging letten. Waar ik dan nog eens last van heb is dat ik het idee heb bedrogen te zijn. Ik heb zelfs het gevoel het recht te hebben om me bedrogen te voelen. Want zij heeft zich anders voorgedaan dan hoe het was. Alleen zij heeft niets veranderd aan zichzelf in de tijd dat ze de afstand tussen ons heeft overbrugd. Mijn verwachtingen zijn veranderd. Hoe dichterbij ze kwam, hoe meer ik ben gaan letten op de kleine dingen en hoewel zij daar wel aandacht aan heeft besteed, neem ik het haar kwalijk dat het niet net zo perfect is als dat ze leek.  

Misschien is het probleem dat mijn aandacht afdwaalt zodra dingen dichterbij komen. Waardoor ik uit het oog verlies wat op afstand zo mooi is. Het verleden en de toekomst zijn niet tastbaar, net als het meisje op afstand. Alleen zodra het dichtbij is en je niet uit het oog verliest al die tijd wat je nou bewonderde op een afstand. Dan kun je het moment grijpen. En misschien ook wel het meisje.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *